Fakt, że ceny energii elektrycznej mają kluczowe znaczenie dla życia gospodarczego i społecznego, a także politycznego, jest oczywisty – od energii elektrycznej jest bowiem całkowicie uzależnione funkcjonowanie współczesnego człowieka. To, że Europa traci konkurencyjność w globalnym świecie w wyniku wyjątkowo wysokich cen energii, m.in. spowodowanych ekoideologią – to jest problem, który powoduje, że Europa zaczyna być spychana do roli skansenu, co w najbliższych latach będzie oznaczało regres. Przyjmowane w ramach polityki energetycznej wyjątkowo restrykcyjne wysokie normy ograniczania emisji dwutlenku węgla z punktu widzenia społecznego, politycznego, a nawet merytorycznego są środkami, które w gruncie rzeczy absolutnie nie służą zakładanym celom.

Koszty pakietu klimatycznego, na które zgodził się rząd PO-PSL w 2008 i w 2014 r., są ogromne, strukturalnie i trwale osłabią naszą gospodarkę. Rządy Donalda Tuska w 2008 r. i Ewy Kopacz w 2014 r., niestety, poparły absurdalnie ambitne plany polityki klimatycznej Brukseli. Należy pamiętać, że UE emituje w skali globalnej zaledwie 11 proc. CO2, a najwięksi „truciciele”: Indie, Rosja, USA, Chiny, Brazylia i inni – ponad 50 proc. i nie ulegają histerii klimatycznej, bo nie chcą niszczyć swoich gospodarek. Polityka restrykcyjnego ograniczania emisji CO2 w UE ma zatem niewielkie znaczenie w wymiarze globalnym. Jest jednak elementem lobbingu, mającego trwale osłabić takie gospodarki, jak dynamicznie rozwijająca się gospodarka polska.

Pakiet klimatyczno-energetyczny to w gruncie rzeczy drastyczny podatek nałożony na Polaków i na naszą gospodarkę. Z szacunków Komisji Europejskiej w 2014 r. wynikało, że ograniczanie emisji CO2 ma kosztować Polskę do 2030 r. od 2,1 do 4,5 mld euro rocznie! Gdyby rząd Mateusza Morawieckiego nie zastosował mechanizmów zmniejszających skutki wzrostu cen energii elektrycznej, to mogłoby dojść do zmniejszenia PKB od 1 do 2,2 proc., blokady rodzimych zasobów energetycznych i uzależnienia Polski od obcych technologii i obcych źródeł energii.

Redukcja emisji CO2 o 40 proc. do 2030 r. w ramach europejskiego systemu handlu emisjami to radykalne zaostrzenie unijnej polityki klimatycznej. Porozumienie z 2014 r. przewiduje także, że udział energii ze źródeł odnawialnych (OZE) w całkowitym zużyciu energii elektrycznej dla całej UE wyniesie co najmniej 27 proc. w 2030 r. Wszystko to razem oznacza uderzenie w górnictwo węglowe w Polsce i energetykę opartą na węglu, a w konsekwencji – radykalną podwyżkę cen energii w przypadku wielu innych, energochłonnych, branż naszej gospodarki. Jeżeli rząd nie podejmie długofalowych działań, to według niektórych ekspertów, ponad 50 proc. gospodarstw domowych w Polsce znajdzie się w sytuacji ubóstwa energetycznego, gdyż ponad 10 proc. wydatków domowego budżetu będzie potrzebne na energię. Natomiast koszt modernizacji mocy w elektrowniach to wydatki rzędu 250-420 mld zł do 2050 r. W efekcie spadek PKB będzie 3-4 razy większy w Polsce niż w UE.

Dlatego trzeba mobilizować rząd, aby polityka energetyczna i ochrona naszego prawa do rozwoju były jednymi z priorytetów polskich władz. Tym bardziej że jesteśmy świadkami wydarzeń we Francji i w innych krajach zachodniej Europy, tzw. ruchu żółtych kamizelek. W gruncie rzeczy bezpośrednią przyczyną tych gwałtownych protestów są restrykcyjne europejskie podatki ekologiczne, które u milionów Europejczyków wywołują przekonanie, że „za czyste powietrze dla bogatych płacić mają biedni”. Skala tego protestu pokazuje, że jesteśmy w przededniu bardzo dynamicznych zmian społecznych, kulturowych, a może nawet politycznych w krajach Unii Europejskiej. Wydaje się bowiem, że „żółte kamizelki” stanowią zjawisko, które będzie się poszerzało, będzie przybierało nowe formy i będzie również nabierało pewnej dynamiki politycznej. A to może wymusić rewizję polityki energetycznej Unii Europejskiej.

Jan Maria Jackowski
Publicysta i pisarz, eseista, senator RP, www.jmjackowski.pl